…Childish Fears

ببار..

همه اشک هایت را ببار..

چترت میشوم..

ترس هایت را به دست باد می سپارم..

و گوشواره گیلاس به گوش هایت می آویزم..

کودکانه هایت را در گوشم زمزمه کن..

پا به پایت اشک میریزم..

و آنقدر نگاهت میکنم تا بخندی ...

.

.

کودکی گم شده ام را..

لا به لای چین و شکن موهایت پیدا کردم...!

بوی نرگس می دهی..!

بوی آب نبات چوبی..!

بوی کودکی گم شده من...

...........................

پی نوشت : وبلاگم ۶ ساله شد!

….No Body’s HoMe

اینجا هیچ بوی عیدی نمی آید..

سفره بی رونق هفت سین ما حتی سمنو  ندارد...

سنبل پیر بی نوا امسال جوانه نزد..

و هیچ کس نفهمید من چقدر اشک ریختم وقتی دیدم تنگ کوچک ماهی خالی است...

 هیچ کس نفهمید من چرا هشت  تخم مرغ رنگ کردم..

هیچ کس نفهمید من چقدردلتنگ اسکناس های تا نخورده لای دیوان حافظم...

و من همچنان کودکانه آرزو می کنم..

کاش یک ماهی قرمز داشتم...